Tangerine Dream -Encore

   Jako pierwsza płyta najważniejsza z ważnych.

   Macie taką płytę, która ma zapewniony dożywotni status najwspanialszej na świecie? Ja mam. I to już od ponad dwudziestu lat. Czy to oznacza, że słucham jej codziennie? Boże broń! Znudziłaby mi się po tygodniu! Takie przyjemności należy rozsądnie sobie dawkować. Czasem sięgam po nią raz na miesiąc, czasem raz na pół roku. Słucham całą -od pierwszego do ostatniego dźwięku i odkładam na półkę. To jak ładowanie akumulatora -potęga tej muzyki prawie rozrywa mnie od środka.

   Encore to koncertowy album TD z roku 1977 -złotego okresu działalności grupy. Zawiera cztery urzekające utwory, powalające mocą elektronicznego eksperymentu i potęgą syntetycznej przestrzeni. To kwintesencja el-muzyki z lat siedemdziesiątych, które to były według mnie złotymi latami tego gatunku. Późniejszy rozwój wraz z zarzuceniem technik analogowych i ślepym uwielbieniem cyfrowych instrumentów spowodowało nieodwracalne zagubienie pierwotnego muzycznego ducha, którego doskonale słychać na „Encore”. Przepiękne „Cherokee Lane” oraz „Monolight” są o tyle łatwiejsze w odbiorze, że składają się z wielu przeplatających się różnych tematów muzycznych które tworzą kojące melodie, ale już ostatnie dwa „Coldwater Canyon” i „Desert Dream” to kwintesencja pełnego niepokoju eksperymentu muzycznego. Nie da się ukryć,że płyta pochodzi z najlepszego okresu działalności grupy, gdy jej skład tworzyło trio Froese, Franke, Baumann. 

   Nagrania zostały zrealizowane podczas amerykańskiej trasy koncertowej (chociaż w przypadku TD nie można za bardzo polegać na podziale koncert-płyta studyjna). I ciekawostką charakterystyczną dla grupy w tamtym okresie było to, że na koncertach praktycznie nie były grane utwory ze studyjnych płyt -za każdym razem to był premierowy materiał, chociaż słychać tu tematy z wcześniejszej twórczości, to jednak ich aranżacja wywołuje ciarki na całym ciele. Jeśli będziecie mieli okazję -posłuchajcie koniecznie!