Wojtek Mazolewski Quintet Smells Like Tape Spirit

   Kurcze, nie mogę sobie przypomnieć, gdzie i kiedy dowiedziałem się o powstaniu tej płyty. Było to jakiś czas temu i najbardziej zainteresowała mnie informacja, że album powstał całkowicie przy pomocy analogowego osprzętu -miksowanie i wykończenie zostało wykonane właśnie na taśmie magnetofonowej. Bez komputerów. To właśnie spowodowało, że postanowiłem sobie, że kiedyś sobie tą płytę kupię. Nie bez znaczenia była też osobista rekomendacja Iro, człowieka, który stara się mnie prowadzić po krętej, jazzowej ścieżce. Ale wracając do tematu: kilka dni temu wreszcie kupiłem sobie "Smells...".

   I nie żałuję! Tak, to jazz. Tak, podoba mi się. Tak, nie za bardzo wiem co więcej o niej napisać. Bardzo relaksująca muzyka, przypomina mi trochę płytę "Heart" Włodzimierza Nahornego, więc można by uznać, że nie jest to jakieś świeże, odkrywcze granie, skoro już w 1967 roku grali podobnie. Ale tutaj chyba nie chodziło o odkrywanie niezbadanych muzycznych przestrzeni. Zresztą sam Pan Mazolewski pisze we wkładce, że chciał "dać dojść do głosu najprawdziwszym i najgłębiej skrywanym emocjom", a płyta jest spełnieniem jego wielu marzeń, chociażby o nagraniu "płyty akustycznej, jazzowej, 'po mojemu' w której -jak w piosenkach czy muzyce filmowej -każdy dźwięk będzie miał swoje znaczenie i miejsce".

   Mam nadzieję, że poczuł się spełniony, gdy posłuchał efektu. Ja łykam płytę w całości i czuję, że nadchodzi czas na rozejrzenie się za twórczością Pink Freud.