Rush Clockwork Angels

- Wiesz, dziś w Trójce słyszałam Rush! -tak jakieś dwa tygodnie temu powitała mnie żona moja ukochana, gdy wróciłem po pracy do domciu. - Bardzo mi się podobało, jak grali.

-Tak, też ich słuchałem w robocie. Wydali nową płytę i pewnie ją promują -odparłem i zasiedliśmy razem do obiadu, rozmawiając już o codziennych sprawach. W sumie zapomniałem o tym zdarzeniu, jednak rzecz jednak miała swój epilog w Dzień Ojca, kiedy to otrzymałem powyższy album w prezencie. Niby od dzieci, ale jasne było, że to żona wybierała. Kupiła w prezencie dla MNIE płytę SOBIE, hehe :-) Pośmialiśmy się  z tego oboje i włączyliśmy krążek. 

   Miałem duże obawy przed posłuchaniem "Clockwork Angels". Muzyka nagrywana przez rockowych "dinozaurów" przeważnie ma w sobie aurę odcinania kuponów ze swoich wcześniejszych sukcesów, są nudne, naciągane i pretensjonalnie nijakie. Tak, ciężko wymyślić coś nowego, gdy tłucze się to rockowe granie od trzydziestu lat... Oj, myliłem się bardzo, a nawet bardzo-bardzo!! Najnowsze dzieło Rush to koncepcyjny majstersztyk, w którym mieszają się progresywno-metalowe dźwięki dokraszone rewelacyjnym śpiewem Geddy'ago. Trudno tu pisać o lepszych, czy też gorszych utworach, bo płyty należy słuchać w całości -tylko tak można poczuć delikatny dotyk geniuszu muzyków, jaki jest zaklęty w tej muzyce.
   A wszystko na dodatek pełne dźwiękowych smaczków, doskonale nagrane i świetnie wydane. Mimo, że jest to typowy digipack, to znalazło się miejsce na normalną książeczkę z tekstami i kapitalnymi, wręcz cyberpunkowymi grafikami.