Yes Close to the Edge

   Jak to się czasem mści -przesłuchanie nieodpowiedniej płyty zespołu powoduje, że człowiek macha ręką na całą resztę wychodząc z założenia, że skoro ta pierwsza przesłuchana nie zrobiła większego wrażenia, to pewnie inne nie będą lepsze.

   No i tak właśnie ze mną było. Yes poznałem lata temu tak w sumie od końca -najpierw usłyszałem "Firends of Mr. Cairo" -świetną płytę Iona i Vangelisa i dzięki temu dowiedziałem się o istnieniu takiego zespołu jak Yes. Potem usłyszałem "Owner of a Lonely Heart" i całą płytę "90125", która to nie zrobiła na mnie większego wrażenia. I temat Yes został porzucony, ale powrócił dzięki Iro, który w komentarzu do posta o "Hemispheres" Rush, zasugerował podobną muzyczną budowę tejże płyty do "Close to the Edge". Nie pozostało mi nic innego, jak zapoznać się z dziełem Yes, które na wikipedii jest opisane jako najważniejsze w historii tego zespołu.
   I wcale się nie dziwię. Ta muzyka zwala z nóg. Dziś, kąpiąc syna włączyłem z łazience ten album i prawie wychodząc z siebie w drugiej części "Close to the Edge" (czyli "I Get Up I Get Down") pytałem się go, czy mu się podoba ta niesamowita solówka na organach? Trochę zaskoczony stwierdził, że tak... W ten sposób trzeba wychowywać młody narybek!