Einstuerzende Neubauten Lament

   Każda nowa płyta Einstuerzende Neubauten to dla mnie wydarzenie. Zdarza się to raczej rzadko, wcześniejsza pozycja, "Alles Wieder Offen", ukazała się w 2007 roku, więc kilka lat minęło, co nie? Przeważnie nie kupuję nowości -uważam, że czasem lepiej poczekać kilka miesięcy i kupić album w niższej cenie, niż jarać się świeżynkami. Ale jest kilka kapel których ta zasada nie dotyczy i właśnie EN do nich należy. Płytę mam już od pewnego czasu i za każdym razem gdy ją słucham zastanawiam się co o niej napisać. Jak ją ugryźć? Bo napisanie, że powstał kolejny świetny album jedynej prawdziwie industrialnej grupy na świecie jest trochę zbyt proste. Poza tym "Lament" trochę umyka łatwemu zaszufladkowaniu jako "muzyka industrialna". Napisanie, że jest to concept album może jest bliższe rzeczywistości, aczkolwiek lepszym określeniem do tej muzyki byłoby "teatr industrialny" -bo aby dogłębnie zrozumieć tą retrospekcję pierwszej wojny światowej należy po pierwsze słuchać muzyki z książeczką w ręce a po drugie w wyobraźni widzieć wszystko to, co rysuje dźwiękami grupa. Więc może powinienem pisać o "industrialnym teatrze wyobraźni"?
   Jakby tego nie nazywać, trzeba przyznać, że jest to muzyka nadzwyczaj łagodna. Jedynie pierwszy "Kriegmaschinerie" powala industrialnym łoskotem wyrażającym ból i chaos wojennej rzeczywistości. Przy pierwszym odsłuchu myślałem, że reszta płyty będzie oparta na Hitchockowskim "najpierw trzęsienie ziemi, a potem napięcie ma rosnąć" ale Blixa z kolegami przewrotnie zafundował kumulację zgiełku na samym początku tylko po to, aby potem już do niego wcale nie wracać! W dalszej części muzyka absorbuje swoim klimatem i nie potrzebuje łatwych, gwałtownych akcentów. Spokojna opowieść o wojnie? Cóż, najwidoczniej można...