Zdychaj cedeku, zgiń, przepadnij? Polemika ze Stereolife

   Z dużym zainteresowaniem przeczytałem tekst Tomka o jakości, jaką nam oferuje płyta CD. A raczej jej braku, jeśli zgodzimy się z tezami Naczelnego. No, w każdym razie jeśli chcecie wiedzieć o co w ogóle chodzi, to najpierw przeczytajcie felieton na StereoLife.
   Czy naprawdę kupując CD dajemy świadectwo swojej melomańskiej gnuśności i lenistwu? Cóż, zapewne pliki hi-res zapewniają o wiele lepszą jakość dźwięku, o ile zrobione są one od podstaw. Nie trudno bowiem przecież wziąć zwykłą empetrójkę, przekonwertować to na FLAC o najbardziej ekstremalnych parametrach, jednak czy to coś zmieni? Jakościowo przecież liczy się materiał wejściowy. Czy dziś jest na tyle dużo muzyki, która została nagrana od podstaw w wyśrubowanych parametrach techniki cyfrowej, żeby móc skupić się tylko na plikach hi-res? Czy przypadkiem nie ograniczymy się do samplerów testowych, do „audiofilskiego plumkania” jak to często z lekką pogardą określa się muzykę służącą do pokazania możliwości sprzętu, a nie do słuchania jako takiego? Myślę, że jeszcze sporo czasu musi upłynąć, zanim melomani i audiofile masowo zaczną pozbywać się swoich kompaktowych kolekcji.  Podobna sytuacja miała miejsce w roku 1980, gdy debiutował format CD. Wtedy wszyscy zachwycili się jakością dźwięku, brakiem szumów, trzasków oraz oczywiście wygodą użytkowania małego, srebrnego krążka. To ostatnie to oczywiście punkt dla Tomka, ponieważ rzeczywiście łatwość w używaniu oraz brak fizycznego zużycia podczas odtwarzania było dużym atutem mocno propagowanym przez twórców tego cyfrowego formatu. Płyty winylowe można było kupić za bezcen… A dziś wyraźnie widać powrót szumu winylowej płyty, o czy zresztą też pisze Tomek uznając krążki analogowe za drugi nośnik godny audiofila. Coś w tym jest, bo czarne krążki mają swój charakter, nie do podrobienia przez żaden cyfrowy format. 

   Na dzień dzisiejszy sytuacja wygląda tak: winyle wracają do łask, pliki dopiero zyskują na popularności, a płyta CD, mimo, że wielu wieszczy jej koniec, trzyma się mocno. Swoją drogą, czekam na moment, w którym ten format stanie się przeżytkiem. Czekam na potężne wyprzedaże magazynów, ogłoszenia o likwidacji kolekcji 10000 tytułów za 500 złotych. Wtedy wybiorę się na większe zakupy! Czy dlatego, że tak bardzo kocham płyty kompaktowe? Nie. Dlatego, że kocham muzykę i wiem, że wiele pozycji jest dostępnych tylko na tym nośniku. A nawet jeśli większość tytułów będzie dostępnych w gęstych formatach i okaże się, że za wersję hi-res mam zapłacić 100 złotych, to zaprawdę powiadam wam, wolę już dziś pójść do hipermarketu i za tą samą kwotę kupić pięć płyt kompaktowych za 19.99 każda. Czy to lenistwo? Nie ,to pragmatyzm.

   Lecz tak naprawdę to nie ma co okopywać się w uwielbieniu do jakiegokolwiek formatu, bo to, w jaki sposób słuchamy muzyki i jak ją przechowujemy NIE MA ŻADNEGO ZNACZENIA. Liczą się emocje, które ona dostarcza. Ograniczając się do jednego formatu możemy zamknąć sobie drogę do poznania wielu muzycznych obszarów, bo co zrobimy, gdy ktoś powie, że ma świetny kompakt, który koniecznie musimy posłuchać? Dumni i bladzi odpowiemy, że słuchamy tylko hi-resów? Sytuacja zresztą też może być odwrotna. Ale słuchanie czegoś tylko dlatego, że jest perfekcyjnie nagrane to wywrócenie idei muzyki do góry nogami! Dobra muzyka potrafi zachwycić zawsze –niezależnie, czy to jest gęsty plik, płyta, czy nawet skopiowana po raz enty kaseta.